امروزه با پیشرفت جوامع و کوچک شدن خانه‌ها و کمبود فضا برای بازی بچه‌ها، بسیاری از کودکان در این باره با مشکل مواجه هستند و نمی‌توانند انرژی خود را تخلیه کنند و همین ناتوانی در تخلیه انرژی در بسیاری از مواقع باعث می شود که کودک دچار آسیب های رفتاری مانند پرخاشگری شوند و نتوانند به طور طبیعی رشد کنند.

آزادی در انتخاب نوع بازی، بازی کردن با آسودگی کامل، دخالت نکردن بزرگترها برای تغییر مسیر بازی یا همبازی شدن با کودکان،باعث می‌شود که آن‌ها از بازی‌های انفرادی و گروهی به طور واقعی لذت ببرند و همه اینها از شرایط اصلی بازی‌های آزاد است.

تخلیه نشدن انرژی کودک از طریق بازی و یا حتی شیطنت به شدت روی آرامش روانی و عصبی کودک تأثیر منفی دارد و همین موضوع سبب می‌شود یک کودک در سال‌های ابتدایی زندگی خود تبدیل به فردی عصبی شود.

تحقیقاتی که در میان دانش آموزان دبیرستانی در شهر نیویورک آمریکا انجام شده است، تاثیر فضای مناسب برای مطالعه را بر میزان یادگیری و حتی افزایش ساعت درس خواندن دانش آموزان نشان میدهد. در این تحقیق که بین دو دسته از دانش آموزان انجام شده بود، یک گروه در فضای معمولی خانه خود درس خواندند و هیچ تغییری در فضای مطالعه خود در هنگام درس خواندن ندادند. و گروه دوم در محیط مناسب برای درس خواندن البته همچنان در خانه های خودشان مطالعه همان مطالب را آغاز کردند. ساعات مطالع دانش آموزان برابر بود و قرار بود یک درس را همزمان امتحان دهند. تنها متغیری که در این تحقیق وجود داشت محیط اطراف در هنگام درس خواندن بود.

یکی از سوالات والدین این ست که از چه زمانی نظم را به کودک آموزش دهند. شما می توانید نظم را به کودکتان از همان زمانی که او نوپا است آموزش دهید اما باید رفتار شما با کودک نوپا مناسب باشد و از او انتظار نداشته باشید که همیشه منظم باشد و باید در ین سن او را با مفهوم «درست» و «اشتباه» آشنا کنید.

برای کودک نوپایی که تنها یک سال دارد، نظم باید با اجتماعی سازی و آموزش حد و مرزها در فکرش نهادینه شود. کودک تا قبل از 5/3 تا 4 سالگی مفهوم قواعد و قوانین را درک نکرده است اما با افزایش سن او می تواند به مفهوم کلی تر و ملموس تری از قوانین دست یابد و از این سن به بعد می توان به صورت دقیقتری به کودک آموزش نظم داد.

اولین چیزی که در کنترل بدرفتاری کودکان به ذهن اکثر والدین می رسد، تنبیه است. وقتی کودک دروغ می گوید، او را کتک می زنند یا در حمام زندانی می کنند. وقتی با دوستش دعوا می کند، با او قهر می کنند. وقتی گریه می کند تا با مادر بیرون برود، مادر می گوید: اگه گریه کنی و بخوای وقتی می خوام سرکار برم، ناراحتم کنی، دیگه مامانت نمی شم، دیگه دوستت ندارم و می رم مامان ماهان می شم. وقتی اسباب بازی جدید و گرانش را می شکند او را تهدید می کنند که دیگه تا آخر عمر برایش اسباب بازی نمی خرند و...
همان طور که قبلاً توضیح داده شد، تنبیه عملی است که باید باعث کاهش بدرفتاری کودک شود. اگر شما با کودک خود قهر می کنید و او را تهدید می کنید که دیگر مادرش نخواهید بود، با این عمل می خواهید که او گریه کردنش را قطع کند و با آرامش در منزل بماند و دنبال شما ندود، اما آن چه در عمل رخ خواهد داد، افزایش گریه، اضطراب و بی قراری کودک است.
شما کودک خود را کتک می زنید تا دیگر با دوستش کتک کاری نکند، ولی این عمل منجر به افزایش خشم و پرخاشگری کودک می شود و دقیقاً بدرفتاری او با بچه های دیگر افزایش می یابد. شما سر کودک خود فریاد می کشید که: دیگه نبینم با من بلند صحبت کنی، باید آرام صحبت کنی و...

محرک های بیرونی را کنترل کنید.

از تمام موارد و مشکلاتی که ممکن است حواس شما را پرت کنند دوری کنید؛ همه این موارد می تواند باعث کاهش تمرکز شما شوند. توجه کنید که مشکلات ما همیشگی نیستند و خودتان را به خاطر مشکلاتی که واقعی نیستند ناراحت نکنید.

اجازه ندهید این مشکلات روی کار شما تاثیر بگذارند.

از انجام دادن چندین کار به طور همزمان پرهیز کنید.

سعی کنید کارها را به طور جداگانه ای انجام دهید و همزمان چند کار را باهم انجام ندهید. انجام چندین کار به طور همزمان موجب کاهش سرعت العمل و تمرکز شما می شود و نتیجه کار رضایت بخش نخواهد بود.

کار ها را اولویت بندی کنید.

برای افزایش تمرکز نیاز است کارهایی که اولویت بالایی دارند را اول انجام دهید و برای کارهایی که چندان مهم نیستند را به زمان دیگری موکول کنید. این کار باعث افزایش تمرکز شما می شوند.